บทความรำลึกในหนังสืออนุสรณ์ของ Mr.JoH โดย ผศ. ดร. ธวัชชัย ปิยะวัฒน์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์
ต้นฉบับจาก Gotoknow
ลิงก์ที่เกี่ยวข้อง - ขอพื้นที่แจ้งข่าวนิดนึงครับ Mr.JoH ได้เสียชีวิตอย่างสงบแล้วน่ะครับ
ผมเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยมาแล้วสิบห้าปี ในสิบห้าปีที่ผ่านมาผมมีนักศึกษาที่รู้จักสนิทสนมด้วยจำนวนไม่มากนัก เพราะในยุคที่การศึกษาวัดผลเป็นตัวเลข ระบบการศึกษาในปัจจุบันไม่ได้เปิดโอกาสให้อาจารย์และลูกศิษย์รู้จักกันอย่าง ที่ควร
แต่ผมก็รู้จักกับโจ๊ะ ทั้งๆ ที่โจ๊ะไม่ได้เป็นนักศึกษาที่เรียนกับผม ผมรู้สึกสนิทกับโจ๊ะมากกว่านักศึกษาที่ผมสอนด้วยซ้ำ
โจ๊ะขอให้ผมสนับสนุนการจัดงาน BarCampSongkhla งานที่โจ๊ะเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงจัดขึ้นได้ด้วยดี งานนี้เป็นงานที่เกิดจากแรงการทำงานของนักศึกษาโดยมีผู้เข้าร่วมทั้ง คณาจารย์ บุคลากร และนักศึกษา อย่างเสมือนว่าเป็นเพื่อนฝูงต่างวัยผู้มีใจรักเทคโนโลยีคอมพิวเตอร์เหมือน กัน
BarCampSongkhla เป็นงานที่ได้รับการสนับสนุนจากภาควิชาวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ ศูนย์คอมพิวเตอร์ และภาควิชาบริหารธุรกิจ งานวิชาการที่จัดโดยนักศึกษาที่ได้รับการสนับสนุนเช่นนี้ไม่เคยมีมานานแล้ว
มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์คาดหวังจะเห็นนักศึกษาเป็นกำลังสำคัญหนึ่งที่ ขับเคลื่อนงานทางวิชาการ แต่เป็นความฝันที่ดูเหมือนห่างไกลความจริงเสมอมา เพราะตลอดหลายสิบปีตั้งแต่ก่อตั้งมหาวิทยาลัยจนถึงวันนี้เราไม่ได้เห็น เหตุการณ์อย่างที่โจ๊ะทำมากนัก
โจ๊ะนำพาการเปลี่ยนแปลงมาสู่มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ จุดประกายความหวังที่เราจะเห็นการเปลี่ยนแปลงเพื่อความก้าวหน้าทางวิชาการ ที่เกิดขึ้นโดยนักศึกษา หลังจากเห็นผลงานการจัด BarCampSongkhla แล้ว เราคุยกันในหมู่คณาจารย์ว่างาน BarCampSongkhla2 จะต้องสนับสนุนให้ใหญ่ทีเดียว
แต่งาน BarCampSongkhla2 ที่ไม่มีโจ๊ะ คืองานที่จะขาดรอยยิ้มของเพื่อนฝูงพี่น้องไป
ผมเสียใจอย่างยิ่งเมื่อผมทราบข่าวว่าโจ๊ะป่วยหนัก การป่วยของโจ๊ะเป็นสิ่งที่อยู่เหนือกำลังของมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งจะช่วยเหลือ อะไรได้ ไม่ว่าจะเป็นลิขิตจากสรรค์หรืออะไรก็ตาม โจ๊ะคงอยู่กับเราได้อีกไม่นาน สิ่งที่เราทำได้ก็คงเป็นเพียงการไปบอกลา
แต่ผมก็ไม่ได้ไป
สัปดาห์ก่อนโจ๊ะเสียชีวิตผมวุ่นวายกับงานที่ประดังเข้ามา ในวันจันทร์ของสัปดาห์ถัดไปผมก็ยังวุ่นวายกับการวิ่งเข้าออกในห้องประชุม ทั้งวัน ผมตั้งใจว่าจะชวนมะปรางกับต้นกล้าไปเยี่ยมโจ๊ะในวันอังคารซึ่งผมจะว่างแล้ว
แต่มะปรางก็โทรมาบอกข่าวร้ายกับผมตอนห้าทุ่มวันจันทร์
เมื่อมีการพบกัน การจากลาย่อมเป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้ เรื่องที่น่าเสียใจคือการไม่ได้บอกลากัน ตั้งแต่ทราบข่าวจนถึงวันนี้ ผมยังเสียใจอยู่ทุกวันที่ไม่ได้ไปบอกลาโจ๊ะ
ลาก่อนโจ๊ะ แม้เราจะไม่ได้พบกันครั้งสุดท้ายเพื่อบอกลา ขอให้โจ๊ะหลับให้สบาย ลาก่อน